Van overleven naar leven – mijn weg terug

Overleven is doorgaan, ook als iets in jou allang schreeuwt om rust.
En dat heb ik zelf lang gedaan.

🌒 Een leven in stand houden

Jarenlang heb ik geprobeerd mijn trauma’s weg te stoppen.
Alsof ik ze kon overslaan. Alsof ze vanzelf zouden verdwijnen als ik maar hard genoeg m’n best deed om normaal te doen.
En eerlijk? Dat lukte best goed — aan de buitenkant.

Ik werkte. Ik lachte. Ik hielp anderen. Ik was altijd bezig.
Maar vanbinnen… leefde ik op de automatische piloot.
Ik voelde weinig. Geen echte vreugde. Geen rust. Alleen maar overleven met een glimlach.

En dat patroon begon vroeg.

Een vader met hoge verwachtingen, die scherp kon reageren als je niet voldeed.
Een moeder die het zwaar had, vaak moe was en ook haar grens overschreed.
Onveiligheid thuis, chaos, angst, diepe eenzaamheid.
Later nog trauma’s waar geen woorden voor waren — een ontvoering, seksueel geweld, niet geloofd worden.
Alsof mijn lijf er wel was, maar ik zelf al lang weg was gegaan.

⚡ Wat je niet voelt, stapelt zich op

Lang hield ik mezelf overeind.
Met feesten, sociaal zijn, helpen, doorgaan.
Eten, piekeren, uitstellen. Alles om maar niet te hoeven voelen wat er onder lag.

Tot mijn lijf begon te protesteren.
Vage pijnen, slaapproblemen, uitvalsverschijnselen.
Na vele onderzoeken werd er fibromyalgie vastgesteld.

Dat label gaf me rust — eindelijk iets tastbaars.
Maar ook angst. Want ik was begin 30, lag 90% van de tijd op bed, werkte hooguit twee nachten per week, en moest dan vijf dagen bijkomen.
Er werd gesproken over een rolstoel op mijn vijftigste.
Ik dacht: Als dit het is, hoeft het voor mij niet meer.

En toch…
Iets in mij weigerde op te geven.

🌱 Eén kans

Ik gaf mezelf nog één kans.
Niet om beter te worden — maar om te ontdekken of het ook anders kon.

Ik ben gaan lezen. Mediteren.
Ik deed EMDR, shiatsu, coaching, therapie.
Ik ging wandelen, langzaam weer sporten.
Langzaam herstelde ik mijn kracht — fysiek én emotioneel.
En ik begon stap voor stap weer te leren voelen.

Niet alles tegelijk.
Soms alleen een beetje meer ruimte.
Soms alleen: het is oké dat ik besta.

🌀 De leegte na het overleven

Wat niemand je vertelt:
Je merkt pas hoe diep je in het overleven zat, als je weer leert leven.

En dat proces is niet alleen mooi. Het is ook eenzaam, pijnlijk, verwarrend.
In het begin wist ik niet wat ik nodig had.
Ik vond geen coach of psycholoog die echt aansloot.
Ik zocht, struikelde, probeerde opnieuw en opnieuw.

Achteraf denk ik vaak:
Was er toen maar iemand geweest die even met me mee kon lopen. Die hielp voelen wat ik zelf nog niet kon plaatsen. Die me hielp starten.

En precies dat is nu mijn missie geworden.

✨ Daarom bied ik The Gentle Start aan

Een zachte start. Geen haast, geen oordeel.
Een traject voor vrouwen die voelen dat ze niet meer willen overleven — maar nog niet weten hoe te leven.
Ik loop een stukje met je mee.
Ik help je voelen wat jij nodig hebt.
We maken de eerste beweging samen, zodat jij daarna weer je eigen pad kunt lopen — steviger, bewuster, in contact met jezelf.

🤍 Tot slot

Ik deel mijn verhaal niet om je te shockeren.
Maar om te laten zien: je kunt van ver komen, en toch thuiskomen bij jezelf.
Ik ben niet mijn trauma’s.
Ik ben mijn heling.
En die reis gun ik jou ook.

Als jij voelt: misschien ben ik er klaar voor om te leven in plaats van te overleven —
dan ben je welkom.

Echt welkom.